‘Het idee van de woonladder staat in onze geesten gegrift, maar blijkt hopeloos achterhaald’, schrijft Hugo Beersmans in naam van Oikos.
Iedereen moet kunnen beschikken over een aangepaste woning, van goede kwaliteit, in een behoorlijke woonomgeving, tegen een betaalbare prijs en met woonzekerheid’. Dat is de missie die 27 jaar geleden al geformuleerd werd voor het Vlaamse woonbeleid.
Toch blijkt dat anno 2024 voor heel wat mensen nog helemaal niet het geval te zijn. Al jarenlang is er sprake van een structurele wooncrisis: een kwart miljoen huishoudens ziet zijn woonrecht dag na dag geschonden. Op zoek naar oplossingen, moeten we onze aannames over eigenaarschap en huren in vraag durven stellen.
Schijnmaatregelen.
Als we altijd maar hetzelfde proberen, kunnen we dan andere resultaten verwachten? Nochtans is het exact dat wat we met ons woonbeleid al decennia doen. We zetten letterlijk en figuurlijk al ons geld in om zoveel mogelijk mensen eigenaar te laten worden van een eigen woning. En toch heeft het geen effect.
Ondanks alle premies, bouwsparen, woonbonussen en verlaagde registratierechten is het ons niet gelukt. De ongebreidelde drang om ‘iedereen eigenaar’ te laten worden, kostte onze samenleving miljarden. En terwijl het aandeel woningeigenaars al een halve eeuw blijft hangen rond de 70 à 75 procent, is dat aandeel bij de laagste inkomensgroepen in dezelfde periode met meer dan 10 procentpunt gedaald, tot zelfs maar 50 procent voor het laagste inkomensquintiel.
Dat is niet verwonderlijk. Het gaat stuk voor stuk om maatregelen die de ontleningsmogelijkheden van kopers opdrijven, waardoor automatisch ook de woningprijzen stijgen. Het is een wetmatigheid van de woningmarkt: dezelfde mensen die ook zonder overheidssteun een woning kunnen kopen, doen dat nu met overheidssteun. Alleen betalen ze meer.
Dakloos.
Met die aanpak is dus niemand geholpen, maar hij zorgt wel voor ongewenste neveneffecten. Het zet bijvoorbeeld aan tot vormen van precair eigenaarschap, waarbij mensen wel een woning aankopen, maar er niet kwaliteitsvol in kunnen leven bij gebrek aan middelen om ze te renoveren of ze zelfs maar in stand te houden. En door de stijging van de woningprijzen, stijgen ook de huurprijzen. Meer dan de helft van de private huurders betaalt meer dan een derde van zijn inkomen louter aan huur, en dat vaak voor een woning van slechte kwaliteit. Daarmee moeten ze zich tevreden stellen bij gebrek aan een alternatief: kopen lukt niet, omdat ze een financieel rugzakje ontberen en voor een sociale huurwoning staan ze jarenlang op de wachtlijst.
Zo wordt wie geen eigen woning kan verwerven uiteindelijk de dupe van het woonbeleid.
Op overheidsondersteuning kunnen ze amper rekenen. Een kwart miljoen Vlaamse huishoudens – zo’n 550.000 à 600.000 personen – is geen eigenaar en woont bovendien te duur of niet kwaliteitsvol.
Bijna 20.000 personen, waaronder zowat een derde kinderen, zijn zelfs dak- of thuisloos.
Woonladder.
Alles heeft te maken met de manier waarop we naar eigenaarschap kijken. Woningeigenaar worden is het hoogste goed. Wie huurt, doet dat in afwachting van het eigenaarschap en wie sociaal huurt mag dat enkel omdat hij tijdelijk geholpen moet worden. Hij moet zo snel mogelijk doorstromen naar de private huurmarkt om zo zijn eigen weg te vinden. Dat is het idee van de woonladder. En wie dak- of thuisloos is, valt tussen de sporten door. Dat een en ander niet altijd spoort met de begrippen ‘woonzekerheid’ en ‘betaalbaarheid’ uit de missie van het Vlaamse woonbeleid, wordt gemakshalve vergeten.
Het is inderdaad de woonwens van menige Vlaming om eigenaar te worden, maar voor een aanzienlijk deel van hen is dat nu eenmaal onmogelijk of enkel mogelijk als ze bereid zijn om in ongezonde, ongeschikte of onveilige panden te wonen. Dat heeft alles te maken met het tekort aan sociale woningen (6 procent van de woonmarkt) en het gebrek aan regulering op de private huurmarkt (20 procent van de woonmarkt).
Doorstroom kan geen finaliteit zijn, maar enkel een instrument in een goed gereguleerde woonmarkt. En die is er vandaag niet: waar beleidsmakers spreken over doorstroom van de sociale naar de private huurmarkt, zien mensen in kwetsbare woonposities dat juist omgekeerd.
Mensen die met beperkte middelen privaat huren, staan net jarenlang ingeschreven om te kunnen doorstromen naar een sociale woning. En sociale huurders van wie het huurcontract wordt opgezegd, zullen stuk voor stuk aangeven dat het een serieuze achteruitgang betekent als ze opnieuw iets moeten zoeken op die vermaledijde private huurmarkt, waar ze niets betaalbaar, kwaliteitsvol en met woonzekerheid kunnen vinden.
Eigendomsneutraliteit.
Het idee van de woonladder staat in onze geesten gegrift, maar blijkt dus hopeloos achterhaald. Omdat wonen een basisbehoefte en een basisrecht is, kan de overheid zich niet beperken tot aanvullende maatregelen, maar moet ze de basis garanderen. Bouw dus versneld veel meer sociale woningen, onder meer door in nieuwe woonprojecten een verplicht aandeel sociale woningen op te leggen. Heb daarbij oog voor inclusiviteit en vermijd onnodige voorwaardelijkheid voor (kandidaat-)sociale huurders.
Vermijd in elk geval prijsopdrijvende maatregelen op de eigendomsmarkt, maar zet gericht sociale leningen in. Zorg daarnaast voor gerichte ondersteuning om de energie- en klimaatuitdaging de baas te kunnen. Dwing een eerlijke en gelijke toegang tot de private huurmarkt af, organiseer verplichte kwaliteitscontroles, zorg voor een link tussen huurprijs en kwaliteit en maak van langdurige huurcontracten de norm.
Beëindig tot slot dak- en thuisloosheid met een woongerichte aanpak, zodat van de meest fundamentele schending van het recht op wonen geen sprake meer kan zijn.
Het zijn stuk voor stuk maatregelen die zowel voor eigenaars, voor private huurders en voor sociale huurders een volwaardig recht op wonen kunnen garanderen. Een geslaagde eigendomsneutraliteit, waarbij huren en kopen allebei tot een behoorlijke huisvesting leiden, zal op zijn beurt goed zijn voor keuzevrijheid, woonmobiliteit en woonzekerheid van onze inwoners. In de eerste plaats, maar niet alleen, van diegenen die zich in de meest kwetsbare woonsituaties bevinden.
Hugo Beersmans, woordvoerder WOONZAAK
200% akkoord,
Zoals M.Beersman zegt, zijn alle maatregelen die tot zover genomen zijn mbt de wooncrisis achterhaald en is bouwen, bouwen, bouwen van sociale woningen - het aanbod dus drastisch verhogen - één van de efficiëntste manieren. Komt daardoor terug de 'volkslening voor volkshuisvesting' in zicht, want aan kapitaal is er geen gebrek. Alleen is door de hetze die onze minister van wonen in de vroegere Vlaamse regering opgezet heeft, voornamelijk als persoonlijke profilering, tegen sociaal wonen, een dermate grote grafsteen die je niet op één twee drie in beweging brengt.
Verwijs ik graag naar het positief voorbeeld in Wenen, (°) waar meer dan 60% van de bevolking in een huis woont van de overheid en waar iedereen, zonder voorwaardelijkheid kan intrekken. Huur volgens inkomen. Volgens Diependaele, hier onbetaalbaar en daarmee is voor hem de kous af.
Het is alle hens aan dek, om iedereen daarvan te overtuigen,
dat deze aanpak uiteindelijk ook de middenklasse vooruit helpt.
MAAR
Alleen blijft ik het verdomd moeilijk hebben met het feit
wanneer we het gevoerde beleid aan de muur kunnen nagelen
ondermeer in de hoorzitting(°) en het wooncongres(°) dat er zo fluweelzacht met de uitvoerders van dit schandelijk beleid, dat werkelijk mensenlevens verwoest, omgaan.
Dat politici geen strobreed in de weg wordt gelegd, meer nog, activisme eerder een negatieve bijklank toegemeten krijgt dan waardering.
Ik noem dat klavierhelden.
Ik heb het ook zeer moeilijk met lokale overheden die spreken met een dubbele tong (°)
De onwaardigen(°) bestendigen ook hun titel, zij blijven stil in hun hoek zitten.
Mensen, kom terug uit uw kot, het is 12.30 uur. doe het voor uzelf, uw kinderen en kleinkinderen.(°)
(°) hoorzitting 14.12.23 klik hier
(°) huurderscongres Kortrijk kijk naar de lachende gezichten en hun rode kaart klik hier
‘Uitholling van het middenveld werkt autoritair staatsgedrag in de hand’
‘De civiele samenleving wordt uitgehold via privatiseringen’ Lorenzo Buti Pascal Debruyne Knack ‘Hoe democratisch is een samenleving waarin we enkel via het stemh
Katrien Kintaert en haar honden wijzen verloren jongeren de weg terug naar de samenleving
‘De hulpverlening is aan het imploderen. Zeker na corona komt er een tsunami van jongeren met problemen op ons af. Ze trekken zich allemaal terug […]
Het afspringen van de coalitiegesprekken:…..
Gent: Dag drie van het protest te Gent Spontane opkomst van verontwaardigde burgers te Gent 22.10.2024 19.00 u. Schaapstal De Gentse onderhandelaars van Vooruit hadden […]
Acties houden, protesten organiseren, op straat komen, heeft dat nog zin?
https://youtu.be/EPF0MOdWH9w 14 okt Uncategorized Johan Acties houden, protesten organiseren, op straat komen, heeft dat nog zin? https://youtu.be/EPF0MOdWH9w 14 okt Uncategorized
Open Brief
Beste beleidsmakers, Wij, Woonzaak en een coalitie van scholen, gezondheidszorgprofessionals en werkers in de sociale sector, schrijven u gezamenlijk om uw aandacht en actie te [&h
Ten ontrechte op straat ? Nu voorrang
Slachtoffers van dit pestbeleid krijgen een stem. Huidig Vlaams minister van Wonen Melissa Depraetere (Vooruit) wil onderzoeken of mensen die het slachtoffer zijn van de […]
Raad van State roept Vlaamse Regering terug
Raad van State beslist: sociale huurders mogen wél eigendom bezitten. Na vijf jaar procedure vernietigt de Raad van State de verstrengde eigendomsvoorwaarde voor (kandidaat-)huurd
OCMW – CAW
” Er gaapt nu al een kloof zo groot als de Great Canyon uit Arizona, als we de hulpverlening bezoeken en hun sites erop nalezen […]
Het regeerakkoord is Wezeltaal
Auteur Seppe De Meulder Seppe studeerde sociologie en filosofie aan de KU Leuven. Hij schrijft regelmatig rond politiek en filosofie. De verklaring van Diependaele stond [&hellip