Nieuwe regels voor sociaal wonen, treffen bewoners in hun diepste zijn.
Na de vele aanvallen die diverse excellenties uitvoeren waarbij men alleen hun achterban wenst te plezieren, door op te kap van de zwaksten in onze maatschappij, garen te spinnen, komt de NVA minister van Wonen opnieuw in de kijker. Hij heeft overduidelijk ook het essay van M. Decreus gelezen, spektakeldemocratie. Veranderende regelgeving moet niet in de pers uitgesmeerd worden, enkel aan de betrokkenen gecommuniceerd en liefst vooraf in overleg.
Niettegenstaande de minister in zijn eigen beleidsnota het punt opneemt over de woonzekerheid van sociaal wonen, blijkt hij de ergste actor te zijn die aan afbraakpolitiek doet (°1)
Wat is er in het geding? Diepdal verandert opnieuw de spelregels ‘en cours de route’
Hij heeft het lumineus idee opgevat dat bewoners die volgens hem ‘te groot wonen’ in een sociale woning hun huur drastisch te verhogen voor wie een gedwongen verhuis weigert in een straal van 15 km(2°) van de huidige woning. Daar zitten een aantal ontegensprekelijke tegenstrijdigheden in. Heeft hij ooit al eens in een ‘bewoonde’ sociale woning geweest? Weet hij dat er naast een bed, ei zo na geen ruimte is voor een kleerkast? Zijn er in België sociale woningen die ‘groot’ zijn? Of is het eerder minimalistisch, om zoveel mogelijk woningen op een lapje grond te persen waar helemaal geen rekening gehouden wordt met de leefbaarheid?
Stel een jong gezin betrekt een woning met vier slaapkamers. Het heeft vijf kinderen, twee jongens en drie meisjes. Ze groeien op en krijgen van in de kleuterklas reeds te maken met het stigma van sociale bewoner. Vriendjes uitnodigen op een verjaardagsfeestje wordt handig ontweken, zelf naar feestje gaan eveneens. Ze groeien op, worden tieners, afspraakjes worden gemaakt op het gemeenteplein en niet in de straat. Het wordt nog moeilijker wanneer een vriend of vriendin in het geding komt en het stigma van sociale bewoner, lees bedriegers, win for life’ers, op onze kosten, door beleidsverantwoordelijken steeds opnieuw zoals zout in een open wonde, wordt gesmeerd.
Uiteindelijk lukt het, door ongeziene moed, dat deze kinderen studeren in hogeschool, universiteit en of vakschool. Wanneer ze wat bijklussen om hun studies te financieren lonkt Diependaele naar dat inkomen om te verrekenen bij de huur. Lonken zeg ik want tot op vandaag heeft hij zijn laatste schroom nog niet overstegen om ook daar de aanval in te zetten. De vraag is niet hoe maar wanneer dit terug aan bod komt.
Uiteindelijk lukt het voor dit gezin om uit te vliegen, op eigen benen te staan. Het nobele doel van politieke partijen begin de jaren 1900 en met een verhoogde inzet na de tweede wereldoorlog, om steun te bieden aan mensen waarvan hun wieg niet stond in een rijke buurt, lukt. De bewoners erkennen hun verkozenen en bedanken deze voor de inspanningen die zij zich getroost hebben om onze maatschappij beter te maken voor iedereen. En laat nu net dat zijn, waar de NVA geen lepel heeft om in de pap te roeren. Met lede ogen zien zij dat aan. U kan het al raden, wat goed werkt moet kapot.
Hun mantra :”België werkt niet!”
Zo komen we in 2017 met het performantiedecreet van de minister die de kinderarmoede zou halveren, u kent haar, huidig voorzitter van het Vlaams parlement, mevrouw Homans. Opgevolgd door de minister van wonen Diependaele, die een fusiedecreet uitbraakt, duidelijk met de bedoeling om voor jaren een stilstand te creëren in het bouwen van minstens 180.000 sociale woningen.
En we moeten het de Nva nageven, ze slagen steeds verder in hun opzet. Moeilijk is dit niet, hun geviseerde slachtoffers zijn de zwakkeren. En schoppen naar onderen is nu eenmaal dé sport die het gros van de maatschappij zelf ook ambieert.
Wat nu voor dat gezin, mijn gezin, er voor de toekomst zit aan te komen, zolang deze heerschappen de plak zwaaien, is dreigende sociale armoede. Gisteren nog kwamen al de kinderen naar huis, om troost te zoeken bij het overlijden van hun oma de dag ervoor. Het huis was te klein, maar te groot voor Diependaele.
Familie De Troyer Oosterzele
(1°) https://www.vlaanderen.be/publicaties/beleidsnota-2019-2024-wonen
(2°) voorheen 3 km uit de buurt, nu 15 km wat de binding met de buurt totaal afbreekt en zelf in tegenspraak is met de nieuwe normen voor toewijs van een sociale woning vanaf 2023.
Johan (64) woont al 20 jaar met zijn gezin in sociale woning, maar volgens nieuwe regels is die nu ‘te groot’: “Maar ze krijgen ons met geen stokken buiten”
Twintig jaar woont hij in zijn sociale woning. Vijf kinderen heeft hij er samen met zijn vrouw grootgebracht. De buren zijn vrienden geworden. Maar nu alleen de jongste zoon thuis woont, is volgens Vlaams minister van Wonen Matthias Diependaele (N-VA) het huis van Johan de Troyer (64) uit Oosterzele plots te groot. “Weet de minister dat er naast een bed geen ruimte is voor een kleerkast?”
De familie de Troyer uit Oosterzele woont in een van de 20.484 sociale woningen die volgens de nieuwe regels van de Vlaamse overheid ‘te groot’ zijn voor het aantal gezinsleden. Hun woning in de sociale woonwijk ‘de confituurwijk’ heeft vier slaapkamers. “We wonen hier meer dan 20 jaar en hebben vijf kinderen grootgebracht in dit huis”, begint vader Johan (64) zijn verhaal. “Intussen woont alleen de jongste zoon nog thuis, waardoor er volgens de minister twee kamers ‘te veel’ zijn. Maar is hij al ooit in een ‘bewoonde’ sociale woning geweest? Weet hij dat er naast een bed geen ruimte is voor een kleerkast? Dat wij geen kelder of zolder hebben? Gisteren nog kwamen al de kinderen naar huis, om troost te zoeken bij het overlijden van hun oma. Het huis was te klein, maar blijkbaar te groot voor Diependaele.” Je voelt meteen de boosheid in Johans stem. Eigenlijk zou het gezin in een woning met drie slaapkamers – eentje extra mag nog volgens de nieuwe regels – moeten wonen. Voor die ‘lege’ kamer die nog overschiet moet Johan voortaan 57 euro extra per maand betalen, bovenop de huurprijs van 600 euro, ofwel, en dat is het doel van Diependaele: verhuizen. Maar dat gaat niet gebeuren, verzekert de Troyer.
Tienduizenden euro’s
“Al jaren is dit mijn thuis. Mijn leven. Tienduizenden euro’s hebben we de voorbije jaren al aan het huis gespendeerd om er een moderne woning van te maken en nu zou een ander daarvan de vruchten plukken? Verdorie, nee. Ze krijgen ons met geen stokken buiten.” Johan is duidelijk, oude bomen verplant je niet. “We zouden beter naar Wenen kijken: daar worden 10.000 sociale woningen per jaar bijgebouwd en is er een wachttijd van amper een jaar. Waarom kan dat hier niet? Nu willen ze op de kap van de zwaksten in onze maatschappij garen spinnen.” Vandaag werkt Johan voltijds en zijn vrouw krijgt een pensioenuitkering.
Maar 30 jaar geleden ging het koppel door een hel en geraakten ze verzeild in de armoede. “Het stigma van sociale bewoner – lees: bedriegers, win for life’ers, op onze kosten – wordt steeds opnieuw zoals zout in een open wonde gesmeerd. Terwijl ik nooit op de ziekenkas heb gezeten of aan de dop zat.” Johan startte als dertiger als zelfstandige toen zijn vrouw voor het eerst zwanger raakte. Een maand na de bevalling sterft hun prematuur kindje.
Dankzij de sociale woning zijn we uit de armoede geraakt en is het ons gelukt om terug op eigen benen te staan. Is dat niet de maatschappij die we willen?
Verschillende tegenslagen
“Zin om ervoor te gaan, heb je dan niet meer, hé. Mijn eerste klant bleek nog eens bedrieglijk ook, waardoor ik in een faling terechtkwam.” Zijn vrouw geraakt voor een tweede keer zwanger, maar tijdens de zwangerschap loopt het alweer mis door een navelomstrengeling. “Mijn vrouw en ik hebben serieuze klappen gekregen. Als jong koppel telkens die begrafeniskosten… Onze woning – die we toen gekocht hadden – moesten we verkopen om uit de schulden te geraken. Maar die woning werd met verlies verkocht, een zoveelste tegenslag”, vervolgt Johan.
“Maar we zijn blijven vechten en het is dankzij die sociale woning dat we uit de armoede zijn geraakt en het ons lukte om terug op eigen benen te staan. Is dat niet de maatschappij die we willen? We bouwden een gezin uit met vijf kinderen. Mijn vrouw en ik werkten opnieuw en gaven onze kinderen kansen om te studeren. Nu zijn we 20 jaar later eindelijk helemaal uit de put, en op een punt dat we met het gezin extraatjes kunnen doen en dan gaan ze ons terug in de strijd duwen en dwingen om te verhuizen naar een konijnenhok? Mensonwaardig.”
Laag pensioen
Je zou natuurlijk kunnen oordelen dat Johan en zijn vrouw, nu vier van de vijf kinderen het huis uit zijn, geen sociale woning meer ‘nodig’ hebben en zich een woning op de particuliere huurmarkt kunnen veroorloven. “Maar na al die jaren hebben wij hier, net als andere families, een leven opgebouwd. Ik ken de buurt. De buurt kent ons. Wij wonen hier heel graag. Als wij bovendien nu naar de particuliere huurmarkt moeten, reken op zo’n 1.000 euro per maand, dan houden we niks over. Een volledig inkomen gaat naar huur, want door de medische tegenslagen heeft mijn vrouw veel ziekteverlof moeten opnemen en heeft ze te weinig opgebouwd voor een deftig pensioen. Ik zou dus alleen alle basiskosten, hoge energieprijzen en levenskosten moeten dekken. Dan zijn we weer vertrokken voor een strijd. Er zijn zeker gevallen die er slechter voorstaan dan wij, maar die hebben schrik om te praten, dus ook voor hen wil ik het opnemen.” De 114 euro extra zal hij dus gewoon betalen, in plaats van te verhuizen. “Dat zal ten koste gaan van levenskwaliteit, etentjes en uitstapjes met de kinderen, maar ik zal nooit meer verdwijnen uit de Korenbloemstraat. Mijn leven is hier”, aldus de zestiger.
Oproep
https://www.volksraad.be/contact/
Wie getroffen wordt door deze pestmaatregel en mee actie wil ondernemen kan met ons contact opnemen. We brengen deze zaak desnoods voor het grondwettelijk hof. Meer info volgt.
Steun uit toch ietwat onverwachte hoek 🙂
Joël De Ceulaer in De Morgen
Beste Matthias Diependaele,
wat u deed is duivelser dan porno
Een eerste nabeschouwing nu de storm is wat gaan liggen. Het was intens, maar één ding is zeker, ik zou het opnieuw doen.
We bevinden ons op een kantel moment. De zekerheden waarin we leefden hier in West Europa krijgen het hard te verduren. Onze waarden en normen komen onder druk te staan. Corona sloeg een gat in vele begrotingen. De oorlog op Europese bodem door een regime waarbij een mensenleven van geen tel is, brengt ons op de rand van de afgrond. De energiecrisis is een voorbode dat het neoliberaal (roof)kapitalisme over zijn limieten zit. Het ecologische zwaard van Damocles wordt al zichtbaar. Het zal alle hens aan dek worden, om er door te komen, met de nadruk op ‘alle hens’
En net op het moment dat ook het fascisme terug de kop opsteekt, hier en daar nog onder een façade van een mooi pak, maar niet minder gevaarlijk, lanceert nva minister Diependaele zijn zoveelste aanval.
Terug past men de beproefde techniek toe van het zoeken naar een ‘zwakke’ schuldige. De nva minister krijgt het departement sociaal wonen onder zijn bevoegdheid en daar vindt hij tal van sukkelaars. De 170.000 tot 265.000 wachtenden op een deftige woning kan hij moeiteloos manipuleren. Wachtlijsten worden hun naam waardig, ze zijn om te wachten, vijf, tien tot soms wel twintig jaar. M.a.w je geraakt niet aan een woning, wanneer de nood hoog is. De mensen die er wonen zijn voor hem nu ook een speelbal. Hij kan meesterlijk de publieke opinie bespelen, geholpen door wat soortgenoten. Wie kan nu tegen zijn? Een woning moet toekomen bij wie de nood het hoogst is!
Een nood die hij zelf meesterlijk creëert. Een gevoel van rechtschapenheid uitstralend waarvan we de wortels zien in een periode achter ons die zo donker is dat zwart nog te licht is. Bedriegers moeten eruit.
Een Win For Life mag enkel de nationale loterij verkopen!
Een lege kamer in een sociale woning is opeens voor velen, ook de vele honderden haatbericht schrijvers incluis,(°1) een doorn in het oog. Ze moeten eruit, ondanks hun huurcontract dat indertijd werd afgesloten met onbepaalde duur ( lees contract is een wettelijke overeenkomst tussen twee partijen ) De wet wordt verkracht, de scheiding der machten aangevallen met drog-decreten. Nu nog de rechters vervangen die überhaupt nog zouden tegenwerken. Ik hoor de botten reeds marcheren op kasseien in de nacht en kloppen op de huizen waarvan de bewoners verschrikt wakker worden.Eruit.
Schrik regeert en consolideert de macht.
Of hoe je je wanbeleid kunt omdraaien in een krachtig beleid. De bewoner is de schuldige!
wordt vervolgd..
Johan de Troyer
