Seppe De Meulder
Seppe studeerde sociologie en filosofie aan de KU Leuven. Hij schrijft regelmatig rond politiek en filosofie.
De verklaring van Diependaele stond bol van de nietszeggende vanzelfsprekendheden (°1)
Zoveel vertrouwen om te ondernemen dat de nieuwe Vlaamse regering wil geven aan de bovenkant van de samenleving, zoveel wantrouwen en controledrang spreekt er uit het regeerakkoord ten opzichte van mensen in een kwetsbare positie.(°2)
Maandag 30 september 2024 stelde Matthias Diependaele het regeerakkoord van de Vlaamse regering voor met een toespraak die veel weg had van een presentatie van een groepswerkje.
“Een samenleving”, zo begon de kersverse minister-president zijn toespraak, “is nooit af. We zijn permanent in ontwikkeling.” Met de Vlaamse regering, wist Diependaele verder ook te vertellen, “willen we antwoorden bieden aan de uitdagingen waar we voor staan als samenleving.”
Wezeltaal
Wie wil begrijpen wat politici zeggen, moet zich oefenen in het ontcijferen van ‘wezeltaal’. Een wezel zuigt eieren leeg, maar laat de schaal intact. Net zo zuigen politici alle inhoud uit onze taal tot er enkel holle woorden overblijven.
De verklaring van Diependaele stond bol met de nietszeggende vanzelfsprekendheden. Met het regeerakkoord is dat niet anders.
“We maken verstandige keuzes en zetten onze middelen in daar waar die het meest nodig zijn.” Slim. “Kinderen en jongeren zijn de toekomst.” Inspirerend. “In Vlaanderen leven we samen, met elkaar.”
Met elkaar dan nog wel.
Wie er de moed voor heeft, kan hier zelf doorheen het volledige regeerakkoord ploeteren. In dit artikel doen we alvast een poging om voor u de belangrijkste zaken op een rij te zetten. Want vergis je niet, als je het wollig taalgebruik ontrafelt, spreekt er uit het akkoord weldegelijk een duidelijke visie op de samenleving.
“Geen welvaart zonder ondernemers”
“Alles staat of valt met onze welvaart”, zo verwoordde Diependaele die visie in zijn regeerverklaring. “Geen welzijn zonder welvaart. (…) Geen welvaart zonder ondernemers.”
De basisredenering waarop het regeerakkoord gebouwd is, is betrekkelijk eenvoudig. Een samenleving ontwikkelen is in de eerste plaats de economie ontwikkelen en het zijn de ondernemers die dat doen.
Wat goed is voor ondernemers, wordt verondersteld goed te zijn voor iedereen
De overheid mag de ondernemers daarbij niet hinderen, maar moet hen helpen. “De overheid”, aldus Diependaele, “is een coach aan de zijlijn.” En verder: “Wij willen als overheid een partner zijn voor onze Vlaamse ondernemers.”
Wat ze ook ondernemen, de regering zal hen steunen. Dat is de tendens van het akkoord. Vandaar ook de grote bezorgdheid dat “defensie-industrie voldoende toegang tot (groei)kapitaal krijgt, eventueel door publieke investeringsinstrumenten te mobiliseren.”
Wat goed is voor ondernemers, wordt verondersteld goed te zijn voor iedereen. Dat verklaart meteen waarom er wél een titel ‘visie op cruisetoerisme’ is opgenomen in het regeerakkoord en niet pakweg een titel ‘visie op speeltuinen voor kinderen’.
Klimaatpauze
Sleutelwoorden in het regeerakkoord zijn woorden als ‘productiviteit’ en ‘concurrentiekracht’. Alle andere ambities zijn daaraan ondergeschikt. Dat geldt zeker voor ambities op vlak van milieu en klimaat.
“Bij elke bijkomende klimaatmaatregel die voorgesteld wordt, zullen de kosten en baten van die maatregel op termijn afgewogen worden tegen (…) de concurrentiekracht van onze ondernemingen”, zo verwoordt de Vlaamse regering dat.
Waar bij de ontwikkeling van de industrie ‘ambitie’ het sleutelwoord is, is dat bij milieu en klimaatbeleid vooral ‘realisme’
“We stellen paal en perk aan de lawine van bezwaarmogelijkheden tegen bestaande activiteiten.” Zo stelt de nieuwe Vlaamse regering omfloerst dat milieuregelgeving de ontwikkeling van de industrie niet te veel mag hinderen.
Waar bij de ontwikkeling van de industrie ‘ambitie’ het sleutelwoord is, is dat bij milieu en klimaatbeleid vooral ‘realisme’. Dat heeft ook Bond Beter Leefmilieu opgemerkt. “Het regeerakkoord stelt stelselmatig de belangen van industrie en landbouw boven die van natuur en leefmilieu”, aldus Benjamin Clarysse, beleidscoördinator bij Bond Beter Leefmilieu.
Op Europees niveau zal de nieuwe Vlaamse regering pleiten voor een zogenaamde klimaatpauze. “Het is tijd om deze wetgeving om te zetten vooraleer er bijkomende Europese regelgeving opgemaakt wordt”, zo staat er te lezen.
De nood aan een pauze valt natuurlijk te begrijpen. Zelf pleit ik thuis ook al langer voor een afwaspauze. Het is alleen jammer om vast te stellen dat het probleem daarmee nooit kleiner is geworden.
Victim blaming
Zoveel vertrouwen om te ondernemen dat men geeft aan de bovenkant van de samenleving, zoveel wantrouwen en controle is er tegenover mensen in een kwetsbare positie.
De VDAB wordt volledig hervormd zodat ze, zoals dat dan heet, kan “focussen op haar kerntaken”. Dat wil zeggen: minder zelf opleidingen voorzien, meer en sneller sanctioneren.
Het is het schuld van het slachtoffer, die logica loopt als een rode draad door het regeerakkoord
De grote hoeveelheid langdurig zieken in Vlaanderen zet niet aan tot denken over de oorzaak van al die gezondheidsproblemen. Wat als probleem gezien wordt, is vooral dat al die zieke mensen niet meer kunnen gaan werken.
Het introduceren van de “terug-naar-werk-benadering”, zo klinkt dat dan in het ‘wetstratees’. En verder: “Naast de medische benadering wordt daarbij de arbeidsmarktgerichte benadering versterkt.”
Vrij vertaald: stop met ziek zijn en ga terug werken. Sleutelwoorden zijn hier niet ‘vertrouwen’ en ‘ondersteunen’, maar ‘responsabiliseren’ en ‘aanklampende houding’.
Het is de schuld van het slachtoffer, die logica loopt als een rode draad door het regeerakkoord. “We zien helaas een toenemende nadruk op individuele verantwoordelijkheid, waarbij er meer en meer voorwaarden komen voor mensen om hun grondrechten te laten gelden”, stelt ook Heidi Degerickx, algemeen coördinator van het Netwerk tegen Armoede, vast.
Van gratis gezonde maaltijden op school, waar tijdens de verkiezingscampagne veel over gesproken werd, is geen sprake meer. In plaats daarvan wil men ouders die hun kinderen geen gezonde maaltijd kunnen meegeven, financieel gaan sanctioneren. Ook ouders die geen Nederlands spreken, zouden hun schoolbonus kunnen gaan verliezen.
Integreren gaat makkelijker als je welkom bent
Integreren gaat makkelijker als je welkom bent. De nieuwe Vlaamse regering zet die logica op haar kop. Je moet eerst bewijzen dat je Nederlands spreekt, voor je recht kan hebben op een sociale woning. Verder wil men ook onderzoeken “voor welke Vlaamse sociale ondersteuning we een algemene verblijfsvoorwaarde van vijf jaar kunnen invoeren.”
Werkende mensen vergeten
Met titels als “Nederlands!”, frasen als “gedeelde waarden en normen als bindmiddelen voor de Vlaamse natie (sic)” en de VRT die gevraagd wordt “de Vlaamse identiteit uit te dragen”, is de stempel van de N-VA op het regeerakkoord duidelijk.
Aan het einde van de dag zijn het de werkende mensen die voor de welvaart zorgen
Vooruit en CD&V pakken van hun kant uit met bijkomende investeringen in welzijn, die voornamelijk gaan naar de kinderopvang en de gehandicaptenzorg. Daar tegenover staat echter dat de waterfactuur zal stijgen en dat de jobbonus wordt geschrapt. Ook onder de titel ‘subsidies’ heeft men het er vooral over hoe men deze kan gaan afbouwen
Bovendien is het maar de vraag op welke manier met die bijkomende investeringen in welzijn ook meer personeel kan worden aangetrokken. “Wachtlijsten wegwerken lukt niet zonder nieuw personeel”, legt Olivier Remy, Algemeen Coördinator van ACV Puls, uit.
Aan het einde van de dag zijn het de werkende mensen die voor de welvaart zorgen. Net hen lijkt de Vlaamse regering te vergeten, zo stelt men bij ACV Puls. Daarom organiseert het op donderdag 7 november 2024 een nationale betoging van alle non-profit sectoren voor meer aantrekkelijke jobs, minder werkdruk en meer personeel.
Dat naar de stem van de bedrijven geluisterd zal worden door deze Vlaamse regering, daar hoeven we ons geen zorgen over te maken. Willen werkende mensen, milieu-organisaties en andere sociale organisaties ook gehoord worden, dan ziet het ernaar uit dat we met zijn allen het voorbeeld van ACV Puls zullen moeten volgen.
Sociaal wonen is een verhaal van rechten en plichten.
Daarom leggen we meer de nadruk de klemtoon op activering en sociale mobiliteit. Ook van niet-beroepsactieve kandidaat sociale huurders verwachten we dat ze zich inschrijven bij de VDAB. We mikken op meer doorstroom van sociale huurders, in eerste instantie van sociale huurders met arbeidspotentieel.
We breiden de bestaande inschrijvingsverplichting bij de VDAB uit tot een werkbereidheidstoets, aan de hand van het propellermodel van de VDAB. In die periode doet de VDAB maximale inspanningen om de sociale huurders te activeren. We werken een systeem uit dat de inactiviteitsval tegengaat. Voor sociale huurders met arbeidspotentieel die weigeren te werken verhogen we na twee jaar de sociale huurprijs tot de prijs die iemand met een minimuminkomen uit arbeid in dezelfde situatie betaalt. De woonmaatschappij kan daar gemotiveerd van afwijken omwille van billijkheidsredenen.
Het gaat louter om sociale huurders die kunnen werken, maar ervoor opteren om dat niet te doen. ● We voorzien een doorstroompremie voor zittende sociale huurders die werken en vervolgens doorstromen naar de private huurmarkt. We voorzien een extra stimulans om kandidaat-huurders meer aan de slag te krijgen door een voorrangsregel bij de toewijzing van sociale huurwoningen voor werkenden.
( we komen hier uiteraard op terug )
Waar zitten de scherpe kanten volgens Beweging.net?
Bij een tweede lezing van het regeerakkoord zitten ook de ongemakkelijke boodschappen. Het gevoel leeft dat er heel wat addertjes onder het gras zitten, met maatregelen en formuleringen waarvan de reikwijdte nu nog niet duidelijk is. Zo wil men het mes zetten in allerlei subsidies, zonder te vermelden hoe en waar. Dat voelt als een zwaard van Damocles in alle sectoren en creëert onrust, zeker ook in de sectoren waarin het middenveld actief is. Ook de zware ingreep in VDAB valt op. We hopen dat het begeleidingswerk van moeilijk bereikbare groepen er niet onder zal lijden.
We zullen met argusogen volgen hoe dit Vlaams regeerakkoord zal worden uitgerold op het terrein.
De manier waarop voornamelijk anderstaligen en nieuwkomers geviseerd worden, is verontrustend. Hen worden extra voorwaarden opgelegd – Nederlands leren en gaan werken – om nog toegang te krijgen tot sociale woningen of het recht op een schooltoeslag te behouden. De emanciperende saus waarmee deze passages overgoten worden, verheelt niet de scherpte in de maatregelen en het mensbeeld dat daaruit blijkt. We zullen met argusogen volgen hoe dit zal worden uitgerold op het terrein.
Vreemd vinden we het voorstel om de registratierechten bij aankoop van een eigen woning opnieuw te verlagen. De verlaging van de registratierechten schiet zijn doel voorbij omdat dit zich meteen zal vertalen in een verhoging van de woningprijzen. Weggegooid geld volgens beweging.net, dat beter elders kan worden ingezet. In tijden van budgettaire krapte valt ook de verdere verlaging van de erfbelasting op. Specifiek t.a.v. het erven van een familiebedrijf, rekenen we erop dat de regels, uitgehold door diverse rechtelijke uitspraken, opnieuw worden aangescherpt, ook al staat dat niet expliciet in het regeerakkoord.
Huurdersbond:
Huurders blijven op hun honger zitten met dit Vlaams regeerakkoord
Gepost op 2024-10-01
Een nieuwe Vlaamse Regering zit in het zadel. Melissa Depraetere (Vooruit) wordt de nieuwe minister van Wonen. We analyseerden het woonhoofdstuk uit het nieuwe regeerakkoord en vinden een aantal nuttige maatregelen terug, maar blijven vooral op onze honger zitten.
Private huur
Dat het verbod op indexering van huurprijzen tijdens de energiecrisis een succes was, staat buiten kijf. Zowel de betaalbaarheid voor huurders als de renovatiebereidheid voor verhuurders kregen met deze maatregel een duw in de rug. Het mocht sneller zijn dan 2028, maar het is dus een opsteker dat deze maatregel structureel ingang zal vinden. Voor het eerst worden (energie)kwaliteit en huurprijs van de woning langdurig aan elkaar gelinkt.
Die kwaliteit op de private huurmarkt blijft tot op vandaag problematisch. Te veel mensen wonen in ongeschikte, ongezonde of onbewoonbare panden. Een verplicht kwaliteitsonderzoek van huurwoningen is de oplossing, maar de Vlaamse Regering laat die keuze opnieuw vrij aan lokale besturen. Er zou wel sterker ingezet worden op het tegengaan van krotverhuur.
De Vlaamse regering meent meer betaalbare huurwoningen te creëren door in te zetten op budgethuur, ook gekend als geconventioneerd verhuren. We maakten eerder al bedenkingen bij dit dure systeem dat niet gericht is op mensen in kwetsbare woonposities.
De ambitie om de registratie van huurcontracten op Vlaams niveau te organiseren, kunnen we toejuichen. Op die manier moet het mogelijk zijn om beter zicht te krijgen op de private huurmarkt en kunnen tegemoetkomingen geautomatiseerd worden. We hopen dat dit deze legislatuur nog kan leiden tot een betere rechtenopname.
Hoewel een grondig voorbereidend traject werd gelopen om het Vlaams Woninghuurdecreet te evalueren, blijkt dit verrassend genoeg niet uit het Vlaams regeerakkoord. De enige nieuwigheid die wordt beschreven is dat nu ook de vermelding van een eventueel verblijfsdocument verplicht wordt in het huurcontract. Dat zal er in de praktijk voor zorgen dat mensen in afwachting van of zonder verblijfsdocumenten in het grijze of zwarte wooncircuit belanden, waardoor uitbuiting of dakloosheid dreigt.
Belangrijk is ook wat we niet in het regeerakkoord lezen. Zo is er geen sprake van een uitbreiding van de begunstigden van de huurpremie, nochtans een noodzakelijke maatregel om private huurders met betaalbaarheidsproblemen te helpen. Van praktijktesten op de huurmarkt is geen spoor terug te vinden en hoewel de afbetalingstermijn van de huurwaarborglening wordt verlengd, is dit niet voldoende voor mensen die moeite hebben om de huurwaarborg te betalen.
Sociale huur
Vlaanderen staat bekend om zijn klein aandeel huurwoningen. Ongeveer 6% van alle woningen worden sociaal verhuurd. Deze Vlaamse regering belooft de komende vijf jaar investeringen van zes miljard euro om de kwaliteit te verbeteren en het aanbod te vergroten. Dat is erg gelijklopend met de investeringen die we de afgelopen jaren kenden. Broodnodige centen, maar te weinig om de noodzakelijke inhaalbeweging te maken.
Wel wordt er werk gemaakt van een nieuw ‘Bindend Sociaal Objectief’ vanaf 2026. Lokale besturen zullen meer flexibiliteit krijgen om hun doelstellingen in te vullen op het werkingsgebied van de woonmaatschappij, maar degene die te weinig sociale woningen bouwen zullen gesanctioneerd worden met een financiële bijdrage die moet dienen om huurpremies te betalen. Als het aandeel sociaal wonen dat elke gemeente moet halen voldoende hoog is, dan kan dit een interessante aanpak zijn, maar alles staat of valt met het ambitieniveau van dit Bindend Sociaal Objectief.
Er zal ook werk gemaakt worden van een aangepast financieringssysteem voor de woonmaatschappijen en een ééngemaakte sociale huurprijsberekening die de bestaande betaalbaarheid van de sociale huur moet waarborgen. Er zal sterker gefocust worden op het vermijden van leegstand van sociale woningen en er is opnieuw sprake van een administratieve vereenvoudiging voor de woonmaatschappijen.
Voor de sociale huurders komen er dan weer enkel voorwaarden bij. Zo zullen niet-beroepsactieve kandidaat sociale huurders zich moeten inschrijven bij de VDAB en zullen sociale huurders getoetst worden op hun werkbereidheid door de VDAB. Sociale huurders met arbeidspotentieel die niet aan het werk gaan, zullen hun sociale huurprijs na twee jaar zien stijgen. De woonmaatschappij zal hier van kunnen afwijken als ze dat billijk achten. We blijven ons erover verwonderen hoe voorwaarden die niets met woonbehoefte te maken hebben toch in de sociale huur belanden.
Werkende sociale huurders zullen kunnen rekenen op een ‘doorstroompremie’ wanneer ze verhuizen naar de private huurmarkt en er komt een voorrangsregel voor werkende kandidaat-sociale huurders bij de toewijzing. De voorrangen in het bestaande toewijzingssysteem zullen onderzocht worden, maar wij vragen een grondige analyse van het volledige toewijzingssysteem vanuit het recht op wonen. Tegen het huidige systeem trokken sociale huurders- en verhuurdersorganisaties trouwens samen naar de Raad van State.
Het bestrijden van domiciliefraude en controles op buitenlandse eigendom blijven een belangrijke focus. Echte misbruiken moeten bestraft worden, maar het blijvende vergrootglas op de uitzondering dreigt het stigma op sociale huurders te versterken. Het taalkennisniveau dat wordt opgetrokken tot niveau B1 past in dit rijtje.
Dak- en thuisloosheid
De nieuwe Vlaamse regering wil werken aan preventie van uithuiszettingen en hier beter zicht op krijgen. Ze wil ook het fonds ter bestrijding van uithuiszettingen beter bekend maken en blijven inzetten op Housing First projecten, mobiele en modulaire woonunits en noodwoningen voor onder meer de opvang van mensen in dak- en thuisloosheid. Ook een vroege detectie van jongvolwassen die dak- of thuisloos dreigen te worden, wordt vooropgesteld.
Wie dak- of thuisloos is en overlast veroorzaakt zal door de vrederechter verplichte begeleiding opgelegd kunnen krijgen in een daarvoor voorziene residentiële organisatie. De Vlaamse overheid zal tot slot ook zorgen voor gestandaardiseerde tellingen van mensen in dak- en thuisloosheid.
Wij hoeden ons voor vrijheidsbenemende maatregelen voor personen die vooral hulp en zorg nodig hebben en hopen dat er ook voldoende zal worden geïnvesteerd in woonoplossingen om maximaal dak- en thuisloosheid te vermijden en te verminderen.
Registratierechten en studentenhuur
Een beslissing waar veel geld mee gemoeid is, is de verdere verlaging van de registratierechten voor wie een huis koopt naar 2%. Die verlaging zal helaas enkel de woningprijzen opdrijven en daardoor ook de huurprijzen, vooral in het onderste segment. De vooropgestelde woonwaarborg zal een gelijkaardig effect hebben.
De nood aan bijkomende studentenkoten wordt erkend en het huidig beleid om aanbod te creëren van betaalbare studentenkoten wordt vervolgd.
Conclusie
Dit Vlaams regeerakkoord bevat enkele individuele maatregelen die voor huurders een verschil kunnen maken, maar alles overschouwd zal de wooncrisis aan de onderkant van de huurmarkt hiermee niet opgelost worden.
We hopen om in een gesprek met de nieuwe minister van Wonen meer duidelijkheid te krijgen over de plannen in een meer concrete vorm en hopen dat dit resulteert in meer oog voor mensen in kwetsbare woonposities.
ColumnPaul De Grauwe DeMorgen 07.10.2024
https://www.demorgen.be/meningen/er-is-een-zinnetje-in-het-vlaamse-regeerakkoord-dat-alle-goede-bedoelingen-naar-de-prullenmand-kan-verwijzen~b605cabb/
Er is één zinnetje in het Vlaamse regeerakkoord dat alle goede bedoelingen naar de prullenmand kan verwijzen
Paul De Grauwe is professor aan de London School of Economics. Zijn column verschijnt tweewekelijks. Deze week breekt hij een lans voor het behoud van de werkingskosten.
Er staan goede dingen in het Vlaamse regeerakkoord. De Vlaamse regering wil de loopbaan van het onderwijzend personeel aantrekkelijker maken en wil ook centen in dat project steken. Investeren in menselijk kapitaal noemen de economen dat. Zonder investeringen in dat menselijke kapitaal hebben we industrie noch speerpunttechnologie; hebben we geen kritische mensen die feiten van fictie weten te onderscheiden. En sputtert de democratie.
De Vlaamse regering wil ook socialer zijn door sociale woningbouw te stimuleren en door wachtrijen in de zorgsector te verkorten. Hoe ze dat allemaal wil verwezenlijken terwijl de begroting op termijn in evenwicht moet zijn, is nog niet helemaal duidelijk. Maar laten we de Vlaamse regering het voordeel van de twijfel gunnen. Dus goede punten voor deze nieuwe Vlaamse regering.
Maar er is één zinnetje in dit akkoord dat, vrees ik, al deze goede bedoelingen naar de prullenmand kan verwijzen: de werkingskosten in al deze departementen – onderwijs, gezondheid en sociale sector – worden in de toekomst slechts voor de helft geïndexeerd. Een zinnetje dat haast door niemand wordt bekritiseerd, en waar vooral voor wordt geapplaudisseerd. Want dit is een regering die de ‘mensen’ wil steunen, geen regering die geld in de ‘overheid’ steekt.
Wat betekent het de werkingskosten maar voor de helft meer te indexeren? Laten we aannemen dat de inflatie daalt tot het streefdoel van 2 percent. Dan zal in het eerste jaar de reële waarde van de werkingskosten met 1 procent dalen. Het tweede jaar dalen die kosten in reële termen opnieuw met 1 percent ten opzichte van het eerste jaar. Na twee jaar is er dus een cumulatief verlies aan reële waarde van 2 procent.
Op het einde van de legislatuur van vijf jaar zullen de werkingskosten in al deze departementen 5 procent aan reële waarde hebben verloren. En als die partiële indexeringsregel in de volgende legislatuur wordt doorgezet worstelen we over tien jaar met een verlies van 10 percent aan koopkracht van de werkingskosten. Als de inflatie weer een opstoot kent (wat niet uitgesloten is), dan wordt het koopkrachtverlies nog groter.
Wat is de implicatie daarvan? Laten we enkele voorbeelden nemen in het onderwijs. De werkingskosten zijn de verwarming en onderhoud van gebouwen. Dus over tien jaar 10 procent minder middelen om de gebouwen te verwarmen en te onderhouden. Het poetsen van schoolgebouwen behoort tot de werkingskosten. Zullen we aan het onderwijzend personeel moeten vragen om poetsvrouw of -man te worden?
Eén ding is zeker. Er zal misschien meer onderwijzend personeel zijn, maar die zullen ook gebouwen moeten onderhouden en opkuisen, en dus minder tijd hebben om te onderwijzen. En bovendien zal er veel frustratie zijn, die de aantrekkelijkheid van het beroep nog verder de dieperik in zal sturen.
Talloze andere voorbeelden kunnen aangehaald worden in andere sectoren. In de sociale woningbouw, bijvoorbeeld. Omdat loodgieters en elektriciens niet betaald zullen kunnen worden met de krimpende werkingskosten, zal de verloedering van het huizenbestand zich voortzetten.
De ideologie achter dit beleid is dat de overheidssector inefficiënt is. Dus minder geld voor de ‘overheid’ (het monster) en meer voor ‘de mensen’. Maar we zien dat die politiek van minder werkingsmiddelen niet een abstracte ‘overheid’ treft, maar levende mensen: het onderwijzend personeel dat gefrustreerd minder productief zal zijn, de kinderen die minder kwalitatief onderwijs genieten, de bewoners van sociale woningen die in verloederde huizen wonen.
Alle departementen die getroffen worden creëren collectieve diensten met maatschappelijke waarde. Ik beweer dat de maatschappelijke waarde gecreëerd door het onderwijspersoneel, bijvoorbeeld, groter is dan de maatschappelijke waarde die bankiers voortbrengen. Toch verdienen die laatsten een veelvoud van de eersten en worden ze bovendien met massale subsidies bedacht.
Een politiek die over tien jaar 10 percent (of meer) verlies aan koopkracht van werkingskosten belooft is een politiek van afbraak van de taak van de overheid als producent van collectieve diensten die de mensen willen.
Dat leidt tot een selffulfilling prophecy. De voorstanders van dit beleid willen die werkingskosten verminderen omdat die naar de ‘overheid’ zouden gaan en dus in een grote zwarte put zullen verdwijnen. De feiten zijn dat dit beleid de kwaliteit van de collectieve dienstverlening, waarvan ‘mensen’ genieten, nog verder zal ondermijnen. Waarna de voorstanders van dit beleid zullen beweren dat de inefficiëntie van de overheid als maar stijgt en dus minder naar de overheid moet gaan. Een helse cirkel.
