De prijzen blijven maar stijgen, de bouw van extra woningen zit in het slop en steeds meer mensen
moeten noodgedwongen huren in plaats van te kopen. Veertien experten kaarten die problemen aan
in een open brief: “We stevenen af op een ongeziene wooncrisis.”
“Grijpt de overheid niet drastisch in, dan zal het recht op (betaalbaar) wonen als een kaartenhuis in elkaar stuiken.” Zo waarschuwen 14 experten uit de Vlaamse, Waalse en Brusselse private vast- goed- en bouwsector, de sociale woningmarkt als de private huurmarkt.
Allemaal komen ze tot dezelfde conclusie:
“We stevenen op een ongeziene wooncrisis af.” (°1)
Het probleem? De woonnood stijgt, maar het aanbod volgt niet. Gevolg: de prijzen van wat nog wel
beschikbaar is, blijven de hoogte ingaan. “In 2020 kon nog 1 op de 6 gezinnen een halfopen
nieuwbouw kopen, in 2023 was dat er nog maar 1 op de 9. Komt er een ‘betaalbaar’ pand in de prijsklassen van 570 tot 750 euro te huur, dan is het geen uitzondering dat daar 50 kandidaat-
huurders op afkomen. En er wachten nu al 326.000 Belgen op een sociale woning omdat huren opde private markt te duur is”, zegt Olivier Carrette. Hij is gedelegeerd bestuurder van BVS, de
beroepsvereniging van de grote projectontwikkelaars, en samen met de top van sociale
huisvestingsmaatschappijen en het Vlaams Huurdersplatform een van de ondertekenaars van de
brief.
Trage procedures
Het goede nieuws: nu is nog 72% van de Belgen eigenaar van zijn woning — meer dan het
Europese gemiddelde. 22% huurt op de private markt, 5,4% heeft een sociale woning. Maar de
eerste categorie van eigenaars krimpt. “En hoe minder eigenaars, hoe meer huurders. Terwijl de
huurmarkt al gigantisch onder druk staat. Die zal enkel nog vergroten: huurprijzen zullen nog
verder stijgen, en huurders uit de private markt zullen de plek van sociale huurders innemen.
“Het is duidelijk: het aanbod moet omhoog, om wonen betaalbaar te houden.
Dringend en drastisch.
“Iedereen is het erover eens dat we meer moeten verdichten”, aldus Carrette. “Maar zelfs onze
steden komen meer en meer in een dorpskramp, waarbij ze zichzelf gelijkstellen aan het platteland.
Verdichting? Ja, maar niet in onze stad. Hoogbouw? Ja, maar niet bij ons. Zo zullen we er niet
geraken.”
De sector hekelt voorts de vele en trage procedures. “Zo duurt het in Vlaanderen zo’n 4 jaar om een
vergunning voor een groot woonproject te krijgen”, zegt Carrette. “In Wallonië is dat bijna 5 jaar en
in Brussel zelfs 5,5 jaar.”
Durven experimenteren
Vier groepen dreigen nog meer dan nu al het geval is slachtoffer te worden, als niet snel wordt
ingegrepen: jongeren, singles, ouderen en vooral degenen die nu al onderaan de woonladder bengelen. In Nederland, waar de wooncrisis al compleet is, wonen sommigen in containers, zo valt
in de brief te lezen. “Willen we dat hier? Er is een woonrevolutie nodig.( °2)
Politici moeten durven experimenteren. Uit het niets een stad optrekken, zoals destijds met Louvain-La-Neuve: waarom niet?” (SPK) Het laatste nieuws 3/5/52024
Wat baat een kaars en bril, als den uil niet zienen wil?
(°1) Het is nochtans niet de bedoeling van de minister van wonen om meer sociale woningen te bouwen
(°2) We krijgen de opmerking dat de stijl van de redactie hier, te hard is voor het beleid. Ik heb nog nooit van een revolutie gesproken…
