Vanaf 1 april 2023, en dit is geen aprilvis, moeten sociale woningmaatschappijen controleren of werkloze sociale huurders zich ingeschreven hebben bij de VDAB. Voor deze inschrijving, verplicht sinds 1 januari, kregen huurders tot 31 maart de tijd. Deze pestmaatregel is zeer onduidelijk in het gezicht gegooid van sociale bewoners en heeft geen enkel gunstig effect. Het gaat ook over huisvrouwen en -mannen, over studenten en mantelzorgers die geen betaalde baan hebben maar evenmin een werkloosheidsuitkering krijgen.

Terug een geniepige aanval op het rustig huurgenot van sociale bewoners.

Met de regelmaat van de klok komt Diepdal, onze minister van wonen, in het nieuws. Doelgroep, vaak sociaal zwakkeren, m.a.w. niet zijn kiespubliek. Hij mag zich opnieuw als een gorilla luid en met kloeke nagalm op de borst kloppen, want zijn doelgroep veert recht. Eindelijk eens een minister die de hangmat bewoners, de doppers, de win for live’ers, de bedriegers, durft aan te pakken. Dus wie kan daar nu tegen zijn?

Geniepig? Tuurlijk want met open vizier zal deze excellentie met een zeer riant loon, nooit in de arena komen van mensen die moeten knokken om rond te komen. Wanneer een afvaardiging de verkozene des volks bezoekt in zijn ivoren toren te Brussel, begint hij letterlijk over een trap waar de leuning van ontbreekt in de woning van zijn vriendin.

De bewoners van sociale woningen kregen allemaal een waarschuwingsbrief dat ze zich beschikbaar moeten houden voor de arbeidsmarkt. T.t.z. zich inschrijven bij de Vdab.

Deze actie slurpte ei zo na al de koopsom van één sociale woning op.

(verkoop soc woning Oosterzele 161.000 euro) ( Was het niet verstandiger geweest dit geld in te zetten op begeleiding?)

Ordnung muss sein

Ik meen te weten dat iemand die een uitkering krijgt, zich sowieso al moet inschrijven. Iemand die een leefloon ontvangt, een begeleidingstraject krijgt om deze persoon terug actief te laten deelnemen aan het maatschappelijk leven. Echter iemand die ziek is of met een zware beperking door het leven moet, bij de Vdab weinig soelaas zal vinden. Een 50+ ‘er van Pontius naar Pilatus zal bestuurd worden. Er schrijnende toestanden zijn voor Swt’rs. Voor Diepdal van geen tel, meer dan 130.000 brieven werden uitgezonden ook aan diegene die werkt aan een hongerloon waar Nva, door haar tegenstem in het Europees parlement, ervoor zorgde dat dit niet boven de armoedegrens kon getild worden.

Volgens ABVV-Algemeen Caroline Copers getuigt deze aanpak van slecht bestuur en een totaal gebrek aan opvolging.

Ik dacht vroeger net hetzelfde, ervan uitgaande dat men goede bedoelingen heeft met maatregelen te treffen, echter de praktijk leert me dat het echt gaat om de stigmatisering van sociale bewoners verder op de spits te drijven. Profilering op de kap van de minst weerbare.

“De Vlaamse regering koppelt nu het recht op wonen aan een plicht om werk zoeken in de hoop zichzelf van de verplichting te ontslaan om voldoende sociale woningen te voorzien. Dat ze daarbij zelfs niet de moeite neemt om dit grondig op te volgen is extra cynisch. Er is begeleiding noch financiering, overlast voor mensen en diensten en er wordt een extra drempel ingebouwd op een basisrecht met dus een nog groter risico dat er mensen op straat belanden.” aldus Caroline Copers.

Het Vlaams ABVV antwoordt op deze gang van zaken met drie tegenvoorstellen:

1. Terugdraaien van de negatieve koppeling tussen wonen en werken: schaf deze verplichting af. Wonen is een recht, geen stok om mee te slaan.
2. Zorg voor voldoende sociale woningen en stop met de marginalisering van zowel sociale huurders als het sociale wonen. En neen, de private markt is niet het antwoord, discriminatie tussen niet-sociale en sociale huurders op de privé-markt evenmin.
3. Het Vlaamse werkgelegenheidsbeleid moet drempels wegwerken voor werkgelegenheid, administratieve sancties vanuit het woonbeleid doen dat niet.

Wordt vervolgd, deel 996 van de pestacties door de minister. Heel binnenkort, als tegengif werken we aan een blog over Wenen, waar de stad uitblinkt in sociaal wonen en zelfs de Nederlanders recent te rade gaan om dit ook in hun land te kunnen implementeren. Het artikel zal u het bewijs leveren dat de 180.000 mensen die nu tevergeefs op een wachtlijst staan, dat dit een politieke bewuste keuze is!

Alle invalshoeken zijn goed als het maar genoeg stigmatiseert,…

Vlaanderen is geen alleenstaand geval, ook in Brussel wil men sociale huurders het leven zuur maken en voorstellen als profiteurs.  Debaets (CD&V) en Vanden Borre hebben de mosterd rechtstreeks in Vlaanderen gehaald.

Klik hier voor het artikel in Bruzz

Privédetectives inschakelen aan de onderkant van de maatschappij,

Ik vraag me af, hoe efficiënter en resultaatsgerichter men geld kan opsporen die het voorwerp van fraude uitmaakt in de bovenste lagen van de maatschappij,…

Ik vraag me af hoelang deze mensen op de wachtlijst stonden.

500 Brusselse kandidaat-sociale huurders van wachtlijst geschrapt omdat ze eigenaar zijn

In het Brussels Gewest zijn bij de hernieuwing van de wachtlijsten voor een sociale woning 500 kandidaat huurders geschrapt omdat ze een eigendom bezitten. Dat antwoordde staatssecretaris voor Huisvesting Nawal Ben Hamou vrijdag tijdens het vragenuurtje in het Brussels Parlement op een vraag van Bianca Debaets (CD&V).

500 Brusselse kandidaat-sociale huurders van wachtlijst geschrapt omdat ze eigenaar zijn© Aangeboden door Belga

Debaets vroeg Ben Hamou over de controles op het bezit van buitenlandse eigendommen door sociale huurders naar aanleiding van berichten dat in Vlaanderen de helft van de onderzochte sociale huurders tegen de lamp vlogen.

Ben Hamou verduidelijkte dat Brussel niet op Vlaanderen gewacht heeft. De Brusselse regelgeving bepaalt dat een kandidaat-huurder van een sociale woning, of een lid van zijn gezin, geen onroerend goed mag bezitten in volle eigendom, erfpacht of vruchtgebruik, zowel als woning of voor beroepsdoeleinden. Indien dat wel het geval is, wordt de huuraanvraag nietig verklaard of de huurovereenkomst ontbonden.

De staatssecretaris wees erop dat de Openbare Verhuursmaatschappijen (OVM’s) toegang hebben tot de gegevens van de FOD Financiën. “Bij de vernieuwing van de dossiers op de wachtlijsten (voor een sociale woning) werden overigens 500 kandidaat-huurders geschrapt omdat ze eigenaar waren”, voegde ze eraan toe. Het ging zowel om eigendommen in België als in het buitenland.

Bianca Debaets pleitte ervoor dat de controles in het Brussels Gewest versterkt zouden worden zoals in Vlaanderen, met onder meer de inzet van privédetectives.

De zorgwekkende emancipatie van de minister van Wonen

• CAROLINE COPERS – Algemeen secretaris Vlaams ABVV
• 25 april 2023

Als het grondrecht op wonen ondergeschikt wordt gemaakt aan de zoektocht naar werk, dan is dat zoveel zeggen als: wie niet genoeg solliciteert, moet maar dakloos worden.

U had het vast niet door, maar Vlaams minister van Wonen, Matthias Diependaele (N-VA), heeft zichzelf stilletjes tot minister van Werk benoemd. In opdracht van de minister kregen sociale huurders via brief de boodschap dat wie geen werk heeft zich, op straffe van boetes, dient in te schrijven bij de VDAB. Vanaf deze maand wordt daarop gecontroleerd. Dat de nieuwe verplichting maar voor een klein deel van de huurders geldt, stoort blijkbaar niet. Ook wie werk heeft moet van de nieuwe regel weten, aldus de minister in het parlement.

Dat de minister van Wonen zich hiermee vol op het terrein van collega van Werk, Jo Brouns (CD&V), manifesteert is niet de enige nieuwigheid. Ook op Wonen zelf voert hij in stilte een nieuwe aanpak in. Waar de consensus al zeer lang is dat een deel van de bevolking zich geen eigen woning kan veroorloven en er daarom sociale woningen nodig zijn, draait men nu die redenering om. Niet de samenleving dient voor haar verantwoordelijk gesteld, maar de huurder! Een kwestie van emancipatie, zo klonk het.

Emancipatie? De briefontvangers zijn sociale huurders die vaak al gevat worden in een rechten en plichten kader inzake werk, bijvoorbeeld omdat ze een leefloon krijgen, of omdat ze gewoon al werken. Of het zijn mensen die inzake arbeidsmarkt geen plichten hebben omdat ze ook geen uitkering ontvangen. In normale huishoudens heten ze huisvrouw of -man, mantelzorger of zelfs student. Mensen die tevreden zijn met wat ze hebben, omwille van persoonlijke of familiale redenen. Daar breekt de minister nu op in. Niet met emancipatie, zoals hij zelf aangeeft, maar met stigmatisering en het aanscherpen van wantrouwen.

Bovendien, zo blijkt, is er een groot contrast tussen dat ‘emanciperen’ en de reële uitrol van de maatregel. Er is geen budget uitgetrokken om mensen te begeleiden. Niet bij de sociale woonmaatschappijen. Niet bij de VDAB. Er gingen 130.000 brieven in verschillende vormen en maten de deur uit; en de woonmaatschappijen moeten nu maar controleren en sanctioneren. Dat is het. Het is dus louter een vingerwijzing, maar helaas één met concrete gevolgen voor bezorgde huurders. Zo kregen we al bericht van een koppel met hulpbehoevende partner dat tot dusver geen steun aanvroeg, maar zich nu genoodzaakt ziet een erkenning van handicap aan te vragen om boetes te vermijden. En je zal maar alleenwonende student zijn en na je examens achter een bewijs van studentenjob aan moeten.

Maar ook voor de samenleving zelf dreigt gevaar. Als het grondrecht op wonen ondergeschikt wordt gemaakt aan de zoektocht naar werk, dan is dat zoveel zeggen als: wie niet genoeg solliciteert, moet maar dakloos worden. Met emancipatie heeft dat niets te maken. Als deze maatregel passeert, dan staat bovendien de deur open om allerlei sociale rechten aan de voorwaarde van werk te verbinden. Rond de kinderbijslag horen we dat verhaal nu al in sommige kringen: heeft een kind wel recht op kinderbijslag als de ouders niet actief genoeg naar werk zoeken? Het is een redenering die je tot in het absurde kan doortrekken. Wil je recht op terugbetaalde zorg, onderwijs, of pakweg het nemen van een met overheidsgeld betaalde bus? Zoek dan eerst maar werk.

Als deze maatregel passeert, dan staat de deur open om allerlei sociale rechten aan de voorwaarde van werk te verbinden.

Met dit soort maatregelen wentelt een overheid al te handig de eigen verantwoordelijkheid af. Plots gaat het niet meer over de nood aan sociale woningen en de spanning op de woonmarkt met veel te hoge prijzen, maar over het fabeltje dat deze mensen perfect in staat zijn op de privémarkt iets te huren of kopen ‘als ze maar geëmancipeerd worden’. Het is een politieke goocheltruc, maar één die we niet mogen aanvaarden.

Nochtans kan het ook anders. Een stad of gemeente waar voldoende betaalbare woningen zijn, waar je met de bus of tram overal vlot kan geraken, waar je makkelijk betaalbare kinderopvang vindt, waar discriminatie wordt aangepakt, waar voldoende zorgaanbod voor ouders en grootouders is, … dat is de beste garantie om alle mogelijke drempels naar werk weg te werken. Stuk voor stuk zijn het Vlaamse bevoegdheden, en stuk voor stuk stellen de resultaten teleur.

Link naar het artikel hier